Φιλι-και συνωμοσίαι

Είχα ακούσει τον Μίμη να μιλάει στην τηλεόραση για τρίτη φορά την ίδια μέρα, σαν Γιαπωνέζος τουρίστας που περιχαρής και ανυπόμονος έχει ανακαλύψει την μαγεία των Κυκλάδων στην «ελεύθερη» αγορά της Πάρου ντάλα Αυγούστου. «Μπούχτισα». Ένιωσα την ανάγκη να πάρω λίγο αέρα νυχτερινό.

Βγαίνοντας αιφνιδίασα ένα ζευγαράκι αγκαλιασμένο τολμηρά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Πριν αποφασίσω να γίνω ενοχλητικός είχα ανάψει το φως της εισόδου. Το αγόρι κατέβασε την μπλούζα του κοριτσιού χωρίς να πάρει το στόμα του από τον λαιμό της. Καθώς κατέβαινα διστακτικός τα σκαλοπάτια είδα το κορίτσι να κουμπώνει βιαστικά το σουτιέν.

Ντράπηκα και περπάτησα όσο πιο βιαστικά μπορούσα χωρίς να υποκύψω στον πειρασμό να κοιτάξω πίσω μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα μπροστά και άναψα τα φώτα. Μια άλλη θερμή αγκαλιά με τύφλωσε, κρυμμένη στην είσοδο της διπλανής μονοκατοικίας. Έσβησα τα φώτα και την μηχανή, μα μου φαινόταν πως ο σκοτεινός δρόμος φωτιζόταν ακόμα.

“Ας περπατήσω” σκέφτηκα και προχώρησα προς τα φώτα της οδού Ταξιαρχών. Εκατομμύρια βατ φώτιζαν τις βιτρίνες. Ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα, ρολόγια. «Κοίτα μας» μου έλεγαν «Πάρε μας». Σαν πόρνες φτιασιδωμένες. Μα εγώ εγκλωβισμένος στη λάμψη των αγκαλιασμένων ζευγαριών τις έβλεπα σκοτεινές και μίζερες.

Γύρισα σπίτι αναζητώντας στις «μυστικές της κλίμακες» τα λαμπερά στολίδια της πόλης μου.

Ο Μίμης φλυαρούσε ακόμα στην τηλεόραση αναζητώντας έναν ηγέτη για την οδό Ταξιαρχών του, ενώ η φιλι-κη εταιρία «συνωμοτούσε» αδιάφορη στα σκαλοπάτια μου.