……Ένα λευκό βαν με την προειδοποίηση «συχνές στάσεις» προπορεύεται. Κάτω από το λογότυπο «direct marketing», με μεγάλα κόκκινα γράμματα γράφει «Ζητούνται νέοι και νέες για διανομή διαφημιστικών φυλλαδίων».
……Είναι μεσημέρι, προφανώς έχουν σχολάσει, και το βαν της εταιρίας διανέμει τους «διανεμητές» στα σπίτια τους. Για την ακρίβεια τους ξεφορτώνει κάπου κοντά –ελπίζω- στο σπίτι τους αν και για τον προϊστάμενο η δουλειά τους είναι να περπατούν.
……Στην πρώτη στάση κατεβαίνουν δύο σχετικά νέες γυναίκες. Βγαίνουν χωρίς να χαιρετήσουν ούτε η μία την άλλη ούτε κάποιον μέσα στο βαν -άρα είναι οι τελευταίοι, δεν έχει άλλες στάσεις. Ευτυχώς γιατί έχω αργήσει και η προσπέραση είναι αδύνατη.
Βιάστηκα να χαρώ. Δεύτερη στάση.
……Κατεβαίνουν άλλοι δύο. Αυτοί δεν είναι νέοι. Η γυναίκα γύρω στα σαράντα φορτώνεται το σακίδιό της –δεν το παρέχει η εταιρία- και απομακρύνεται με βήμα ζωηρό. Ο άντρας είναι μεγαλύτερος, γύρω στα πενήντα, κρατάει το άδειο σακίδιο στο χέρι –δείχνει να τον βαραίνει αν και και άδειο- περπατάει αργά. Δείχνει κατάκοπος, παραπατά.
……Στην επόμενη στάση το βανάκι αδειάζει. Τελευταίες κατεβαίνουν δύο γυναίκες, μεγάλες σε ηλικία -δεν είναι, έτσι δείχνουν. Η μία, η ασπρομάλλα κουτσαίνει. Καθώς την παρατηρώ χάνω το φανάρι που γίνεται κόκκινο. Το βανάκι ξεφεύγει και χάνεται μέσα στη κίνηση –καλύτερα. Η ασπρομάλλα έχει κάτσει στα σκαλοπάτια, και έχει βγάλει από το σακίδιο ένα ζευγάρι παντόφλες, τρίβει λίγο τα κουρασμένα πόδια, τις φοράει και σηκώνεται με το ζόρι. Περπατάει αργά, αλλά τουλάχιστον δεν πονάει -έτσι δείχνει .
……Χάνω και το δεύτερο φανάρι. Ένα φορτηγό πίσω μου κορνάρει, ο οδηγός βρίζει και με βίαιη μανούβρα προσπερνάει με κόκκινο. Έχω την εντύπωση πως στην καρότσα έγραφε «Αναδιανομή πλούτου».
Παροδος 