Ένα διάλειμμα τριάντα χρόνια μετά.

…...Μετά από τριάντα και βάλε χρόνια  δεν τους αναγνωρίζω. Η όψη τους έχει αλλάξει. Είναι φυσιολογικό; Ναι είναι φυσιολογικό. Χαιρετάμε ο ένας τον άλλο θερμά και λίγο αμήχανα, σφίγγοντας τα χέρια, «Είμαι ο… από το Γ4…» «Δεν σε θυμάμαι» – «Εμένα με θυμάσαι; Είμαι ο…».

……Πρώτα ένας καφές στο red cafe (ο διοργανωτής φανατικός  Ολυμπιακός) και μετά φαγητό κάπου στον Άγιο Διονύση. Στα τραπέζια δεν υπάρχουν κινητά. Όλα στις τσέπες. Βγαίνουν μόνο για τις φωτογραφίες των παιδιών – «Η κόρη μου…Ο γιός μου». Όλοι έχουν προκόψει. Όλοι νιώθουν όμορφα με αυτό. Ποτέ δεν υπήρχε ανταγωνισμός ανάμεσά μας.

……Κάποιους τους έχω ξανασυναντήσει. Πριν χρόνια. Τότε, εκεί στα τριάντα τριανταπέντε που η αγωνία ήταν μεγαλύτερη, τα πρόσωπα αγριεμένα από τον αγώνα της «επιτυχίας». Τώρα, κοντά στα πενήντα, τα πράγματα είναι πιο ήρεμα τα πρόσωπα πιο μαλακά. Ίσως γιατί η αγωνία για την δική τους προκοπή δεν υπάρχει. Όλα τακτοποιήθηκαν. «Τώρα πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας». Τα ίχνη όμως της σκληρής προσπάθειας είναι φανερά.

……Όσο είμαστε καθιστοί δυσκολεύομαι να θυμηθώ. Με κάποιους από αυτούς βλεπόμαστε επί έξι χρόνια  πέντε φορές την ημέρα στα διαλείμματα. Μπορεί και να είχαμε μιλήσει λίγες φορές  μετρημένες στα δάχτυλα. Όμως βλεπόμαστε, βλέπαμε τα ίδια, ακούγαμε τα ίδια, μαθαίναμε τα ίδια πράγματα.

……Κάποια στιγμή σηκώνονται, να αλλάξουν θέση, να πλησιάσουν, να ρωτήσουν. Μερικοί μαζεύονται σε ένα καθαρό τραπεζάκι πάνω από μια λευκή κόλλα χαρτί. Σχεδιάζουν την διάταξη της τάξης – θρανία, ονόματα. Κινούνται, συζητούν όρθιοι, στριφογυρίζουν. Σαν σε  διάλειμμα. Από τις κινήσεις τους, την στάση του σώματος, τις χειρονομίες που συνοδεύουν την ομιλία τους, αναδεύεται η μνήμη και μικρές φυσαλίδες της αναδύονται.

……Κάποιοι εξακολουθούν να ζουν με τις γυναίκες που γνώρισαν και αγάπησαν τότε – και τις αγαπούν από τότε  όσο και τότε. Δεν είναι πολλοί, δυο τρεις – δε προλαβαίνω να μιλήσω και με όλους, ίσως είναι περισσότεροι, μακάρι-.  Δε μπορώ να πω πως δεν  ζηλεύω λιγάκι. Μιλάνε για την γυναίκα τους σα να μιλάνε για το κορίτσι τους. Δεν υποκρίνονται,  τις θαυμάζουν, νιώθουν περήφανοι για αυτές και για αυτούς, το καταλαβαίνεις, το νιώθεις στο βλέμμα τους στη κλίση -υπόκλιση- του λαιμού όταν προφέρουν το όνομά της. Αυτό θα κρατήσω από αυτό το «διάλειμμα».

ΙΩΝΙΔΕΙΟΣ – ΤΑΞΗ 78 (Γ2)