Στα ύψη η τιμή της ευγένειας

Αυτός είναι ντυμένος με την στολή της ταχύτητας, μαύρο κράνος, μαύρο δερμάτινο μπουφάν, πάνω στην απαστράπτουσα μηχανή. Σταματάει στο πράσινο φανάρι, με το ένα πόδι πατάει γερά στην άσφαλτο στηρίζοντας το βάρος της νεότητάς του και με χειρονομία ευγένειας ιπποτικής παραχωρεί στη γυναίκα που σέρνει ελαφρά το δεξί πόδι τα «κλοπιμαία», μερικά δευτερόλεπτα απαραίτητα για να διασχίσει τον πολυσύχναστο δρόμο στηριγμένη στο μπαστούνι της και στο μπράτσο της κόρης της.

Οι δύο γυναίκες διασχίζουν το μισό οδόστρωμα και στέκονται στη μέση του δρόμου σαστισμένες από την κίνηση που συνεχίζει αδιάφορη στο αντίθετο ρεύμα. Ο μαύρος ιππότης δεν περιμένει, ορμάει στο άγριο «ποτάμι» και με το σιδερένιο του σώμα σταματάει την ροή. Οι γυναίκες προχωρούν τώρα με θάρρος. Ένα βήμα πριν το πεζοδρόμιο, η γιαγιά δίνει το μπαστούνι στη συνοδό της στρέφει το σώμα στον άντρα και φέρνει το χέρι της στο μέρος της καρδιάς.

Κανείς δεν κορνάρει μέχρι να τελειώσει το παραμύθι στην οθόνη του παρμπρίζ. Στο ραδιόφωνο μιλάνε για μίζες. Η μαύρη μηχανή μαρσάρει και βγαίνει από την σκηνή. Νιώθω πως ζω σε μια παραμυθένια πόλη