Νίκος Βούτσης : Πολιτική και προσωπική κατάθεση.

Δημοσίευση σημειώματος του Νίκου Βούτση στην εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 7/10/2007 με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της σύλληψης του γιού του για την εμπλοκή του σε ληστεία τράπεζας.

“Επιλέγω να μιλήσω σήμερα, τρεις μέρες μετά το συμβάν, δημόσια, όχι μόνο γιατί δεν μου το επέτρεπαν λόγοι υγείας, ούτε μόνο γιατί πολιτικά και ανθρώπινα καλύφθηκα από τη δήλωση του συντρόφου Αλαβάνου. Κυρίως γιατί δεν επέλεξα να παίξω το παιχνίδι όσων θέλησαν να αξιοποιήσουν το γεγονός για να αναβιώσει μια πολιτική βεντέτα με στόχο τον πολιτικό χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και τον χώρο της νεολαίας γενικότερα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι κινήθηκαν σε εντελώς διαφορετική λογική και η κυβέρνηση και οι διωκτικές αρχές,, όπως και η πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Δεν ζήτησα,, δεν διεκδικώ και δεν θα ανεχθώ οποιαδήποτε διακριτική μεταχείριση σε οποιοδήποτε στάδιο που θα έχει η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης,, άλλωστε ο γιός μου, που έχει τις δικές του ιδεολογικές επιλογές, πάντοτε, όπως και τώρα, υφίσταται τις συνέπειες μέσα στο πεδίο των πρακτικών και των αξιών που ο ίδιος ορίζει. Πολιτικά και προσωπικά, όπως θα ίσχυε και για κάθε στέλεχος του δικού μας χώρου με υπερβαίνουν, πέραν της θεωρητικής αντίθεσης, τα όρια των επιλογών που δεν εξαντλούνται στη συλλογική και ανοιχτή δράση. <η στάση όμως τόσα χρόνια μέσα από τα κινήματα της αριστεράς δεν υπήρξε ποτέ φιλική με τη διάσταση της πολιτικής καριέρας, με τη χρησιμοποίηση της οικογένειάς μας για ανέλιξη και για κληρονόμηση πολιτικών τίτλων και αξιωμάτων, γιατί για μας είχε και έχει σημασία το ταξίδι, η προσφορά το όραμα.

Δεν μας συμπαθούν αρκετοί γιατί βρεθήκαμε πάντοτε στην πρώτη σειρά των αντιπαραθέσεων απέναντι σε όσους στερούν δικαιώματα, σε όσους κερδοσκοπούν με το φόβητρο της οικοδόμησης σύγχρονων κοινωνιών μηδενικής ανοχής, όσους απαξιώνουν τους κοινωνικούς αγώνες «υπέρ του νόμου και της τάξης», όσους, εν τέλει, θεωρούν ότι οι κοινωνίες και ιδιαίτερα η νεολαία θα μπορούσαν να αναπτυχθούν δημοκρατικά κλεισμένες μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες και σε υγειονομικές ζώνες.

Αυτή είναι η δική μου απάντηση στην απύθμενη υποκορισία, ευτυχώς πολύ λίγων παραγόντων των ΜΜΕ και πολιτικών κύκλων, που θέλησαν να στήσουν σκηνικό συλλογικής πολιτικής ευθύνης για την Ριζοσπαστική Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα μου τον ΣΥΝ. Η οικογενειακή ευθύνη, βεβαίως και υπάρχει, με την έννοια, όμως , της αυτονόητης στήριξης που θα έχει από μένα, τη μητέρα του, την οικογένειά μου ο γιός μου.

Φοβάμαι ότι η ζωή –είναι χαζό να μιλάμε για ρόλους των ίδιων των παιδιών μας- γίνεται πιο δύσκολη ακόμα και από τον ρόλο του πατέρα και του ηγετικού στελέχους όπως προσφυώς είπε ο Αλέκος. Ευχαριστώ όλους και είμαι υπόχρεος για τη συμπαράσταση που επιδεικνύουν.”